Lieve Yvi, Chiaro e Tondo Yvain, je bent geboren in mijn handen en 24 december 2022 hebben we je in onze handen moeten laten gaan.

Je hebt je leven niet stil gezeten en ons vaak laten schrikken, zoals de keer dat je zomaar weg liep en we je een dag kwijt waren. Dat je je Oma (Fleur) en je moeder (Babs) zo mistte toen zij overleden en je in een depressie belandde, waarbij je zelfs je nagels uit je pootjes trok.

Maar ook liet je je niet op de kop zitten en had je duidelijke voorkeur met wie je wel de bank wilde delen en met wie niet.

Bij bezoek kroop je onder de tafel, totdat er iemand was die je durfde te aaien, kroop jij uit je schulp en wilde je continue aangehaald worden.

Je verzorgde de pups van Babs, die overleed na een keizersnee en was Perry's beste maatje, al vond je Onassis ook wel heel erg leuk. Vooral samen met Onassis op muizenjacht was een heerlijk spel.

Buiten was je waaks, speciaal als het donker was, dan kon je de hele buurt wakker blaffen en bleek het alleen de wind die een blaadje verplaatste.... of was het toch die egel die je regelmatig mee naar binnen wilde nemen?

Ik dacht altijd, jij gaat net zo oud als Fleur worden, een paar weken geleden sprong je zelfs nog over een hek, maar deze week bleef het blaffen 'savonds uit, de pups van Bobbie (je achterkleinkindjes) vond je niet meer interessant.

Je lag 'savonds vaak bij mij op de bank en dan kon je heel dwingend zijn, met een poot zorgde je dat ik niet meer kon haken, want jij MOEST aangehaald worden, en dan kon je echt doorzetten, tot het voor jou voldoende was.

Je stond niet meer bij de tafel als we aan het eten waren, wachtend of er wat voor je zou vallen.

Maar 3 avonden geleden kwam je niet meer bij me zitten en ging je in de hoek van de bank liggen en kwam daar het liefste niet meer af. Je wilde niet meer eten, al ging een pensstaafje er nog wel in, dus haalden we worsten voor je, en ja die vond je ook erg lekker.

Alleen je ogen keken me zo raar aan, net of je weg was, of je ons niet meer zag, en je werd magerder, je blafte niet meer....

Gisterochtend was het helemaal mis, en we zijn met spoed naar de dierenarts gegaan. Helaas het bleek mis te zijn, een hele heftige baarmoederontsteking, die wel te opereren was, maar de dierenarts had grote twijfels of je daar nog uit zou komen omdat ze verzwakt was.

We moesten je laten gaan en zijn tot het einde bij je gebleven. We maakten nog een grapje dat je zo sterk was, maar je was zo weg.

Meisje ik mis jou zo.